Από την ιστοσελίδα Ανωτάτη Σχολή κακών Τεχνών
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Θα το κάνουν; Δεν θα το κάνουν!
Γιατί όμως η επιστροφή στις πολυκατοικίες θα ήταν μια ρηξικέλευθη πράξη;
Γιατί δεν θα το κάνουν;
Μήπως υπάρχει κάποια πιθανότητα να το κάνουν;
Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι.
Χτες το βράδυ, στο δελτίο των 8 του ΜΕGA, μια αγανακτισμένη είπε: ο καθένας είναι για την πάρτη του εδώ.
Ήθελε να πει ότι οι συγκεντρωμένοι αγανακτισμένοι δεν ανήκουν σε κάποια κόμμα – μόνο που είπε και κάτι άλλο.
Ότι είναι πιο εύκολο να σχηματιστεί ένα πλήθος παρά μια ομάδα.
Το πλήθος, η μάζα, ο όχλος σχηματίζεται εν ριπή οφθαλμού, και διαλύεται επίσης με την ίδια ταχύτητα, πολλές φορές ποδοπατώντας ο ένας τον άλλον.
Έχει συμβεί τόσες πολλές φορές που δεν χρειάζεται να κάνω καμιά νύξη κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος.
Το πλήθος αποτελείται από άτομα (‘ο καθένας είναι για την πάρτη του εδώ’),
η ομάδα από πρόσωπα.
Στην ομάδα υπάρχει ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον.
Ομάδα σημαίνει συμβίωση, συνεργασία, αλληλεγγύη, κοινοχρησία και κοινοκτησία.
Σημαίνει ελευθερία και ισότητα.
Όλοι και όλες περνάμε τη ζωή μας μέσα σε ομάδες, στις οποίες υπάρχουν εξ ορισμού τα παραπάνω χαρακτηριστικά, σε αυτές όμως τις ομάδες επικρατεί ο ανταγωνισμός, ο εγωισμός, ο ατομικισμός, η ανελευθερία και η ανισότητα.
Κι αυτό διότι οι ομάδες αυτές τελούν υπό την επιτήρηση του Κυρίου, ο οποίος ενισχύει και να διαιωνίζει αυτές τις αξίες και συμπεριφορές μόνο και μόνο για να ενισχύεται και να αναπαράγεται η Κυριαρχία, η διαταγή/υπακοή σε βάρος της πρότασης/συνεργασίας.
Αψευδείς μάρτυρες οι ομάδες της οικογένειας, της σχολικής αίθουσας, της εργασιακής ομάδας, της παρέας στη διασκέδαση, της ομάδας στο παιχνίδι, της αναφγκαστικής συνύπαρξης και συμβίωσης στη συγκοινωνία (λεωφορείο, τρένο, πλοίο, αεροπλάνο).
Μπορεί να υπάρξει ομάδα χωρίς ανταγωνισμό, εγωισμό, ατομικισμό, ανελευθερία και ανσότητα;
Ασφαλώς και μπορεί να υπάρξει! Και υπάρχουν!
Και είναι τόσες πολλές που δεν τις βλέπουμε!
Παρέες, καλλιτεχνικές ομάδες, θεατρικές ομάδες, μουσικά συγκροτήματα, εργασιακές ομάδες, ερευνητικές, εκδοτικές, πολιτικές και άλλες πολλές.
Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει ομάδα χωρίς τη σύγκρουση μέσα στους κόλπους της.
Αλλά η σύγκρουση είναι το οξυγόνο της κοινωνικής ζωής.
Η κατάληξη της σύγκρουσης θα είναι ή η αναβάθμιση των σχέσεων ή η διάλυση της ομάδας. Και τα δυο θεμιτά: έτσι κι αλλιώς οι ομάδες είναι προσωρινής διάρκειας, σχηματίζονται, ανασχηματίζονται και διαλύονται συνεχώς.
Έτσι γινόταν εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια, έτσι γίνεται και σήμερα, έτσι θα γίνεται και στο μέλλον.
Και μετά από όλα αυτά, χωρίς περιστροφές απαντώ στα ερωτήματα που έθεσα.
Η επιστροφή στις γειτονιές και στις πολυκατοικίες των αγανακτισμένων θα ήταν μια γνήσια επαναστατική, ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη πράξη διότι δεν υπάρχει πιο επανασταστική πράξη από την σύμπηξη, σχηματισμό μιας ομάδας.
Το πλήθος των αγανακτισμένων μιλάει για ειρηνική επανάσταση αλλά το πλήθος δεν μπορεί εξ ορισμού να επαναστατήσει.
Τα πλήθη εξεγείρονται, δεν επαναστατούν.
Τα πλήθη εκτονώνουν μαζικά την οργή τους, την αγανάκτησή τους, το μίσος τους, το φθόνο τους, τη μνησικακία τους, το άγχος τους, αλλά δεν επαναστατούν.
Κι όπως υπονοήσαμε χτες, το πλήθος δεν είναι πρωτότυπο, δεν συνοψίζει την εποχή του, δεν εναντιώνεται στην εποχή του.
Η σύμπηξη μιας ομάδας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Διότι υπάρχει αλληλεπίδραση (κοινωνική, αισθαντική, ιδεολογική, διανοητική, συναισθηματική), άρα υπάρχει σύγκρουση.
Δεν έχουμε μάθει να συγκρουόμαστε, να ζούμε σε ελευθερία πνεύματος.
Στο πλήθος δεν υπάρχει σύγκρουση, η σύγκρουση εξαλείφεται, εξοβελίζεται.
Εάν υπάρξει, το πλήθος θα διαλυθεί – πολύ συχνά με αιματοχυσία.
Ο Ηρόδοτος έγραψε ότι είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις και να καθοδηγήσεις πολλούς παρά έναν.
(Θα βρώ το εδάφιο και θα το σχολιάσω ένα πρωί – είναι πολύ ευφυής παρατήρηση).
Επειδή έχει εξοβελιστεί το στοιχείο της διαπροσωπικής, ουσιαστικής ενεργητικής αλληλεπίδρασης, και άρα της σύγκρουσης, το πλήθος/όχλος/μάζα αποκτά χαρακτηριστικά αγέλης, κοπαδιού – αυτός είναι ο λόγος που ο Πλάτων αποκαλεί ‘ανθρωποβοσκητική’ την πολιτική.
Η εξέγερση είναι πολύ εύκολη γιατί είναι εύκολος και ταχύτατος ο σχηματισμός του πλήθους.
Η επανάσταση είναι δύσκολη, διότι δύσκολη είναι η σύμπηξη της συμβιωτικής ομάδας, του υποκειμένου της επανάστασης.
Οι αγανακτισμένοι έχουν απηυδήσει, είναι κουρασμένοι, είναι για την πάρτη τους, ρέπουν προς την ευκολία, άρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συγκροτούν ένα πλήθος και να εξεγείρονται.
Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν θα επιστρέψουν στις γειτονιές τους και στις πολυκατοικίες τους. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που σε λίγες μέρες θα φύγουν απογοητευμένοι ή θα την κοπανήσουν έντρομοι εχοντας αναπνευστικά προβλήματα λόγω των χημικών που θα ρίξουν οι Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης.
Υπάρχει ένα θετικό στοιχείο, το οποίο όμως αυτοαναιρείται και εξαφανίζεται.
Πρόκειται για τη λαϊκή συνέλευση.
Είναι όμως δυνατόν να συγκληθεί και να λειτουργήσει μια συνέλευση 2.000 ή 30.000 ατόμων;
Είναι δυνατόν να πάρουν τον λόγο και να πουν τη γνώμη τους, τις προτάσεις τους, να επιχειρηματολογήσουν υπέρ των άποψεών τους 20.000 άτομα;
Είναι παντελώς αδύνατον.
Εκ των πραγμάτων, σε μια τέτοια συνέλευση, που δεν είναι συνέλευση, θα μιλήσουν λίγοι. Αυτοί οι λίγοι είναι οι αυριανοί Κύριοι, είναι οι καθοδηγητές του πλήθους, είναι οι ανθρωποβοσκοί της ανθρώπινης αγέλης.
Δεν μπορεί να γίνει συνέλευση με πάνω από 20-30 πρόσωπα. Συνέλευση μπορεί να κάνει μόνο η ομάδα, σε καμιά περίπτωση το πλήθος.
Στη συνέλευση της ομάδας με ακούς και σε ακούω, μιλάς και μιλάω. Επεξεργαζόμαστε τις προτάσεις και αποφασίζουμε.
Και, ή πράττουμε όλοι μαζί αφού έχου συμφωνήσει ή η ομάδα διαλύεται λόγω αγεφύρωτων διαφορών.
Εάν οι αγανακτισμένοι τάσσονται υπέρ της αυτοοργάνωσης και της συνέλευσης, εάν θέλουν αληθινή δημοκρατία τώρα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιστρέψουν στις πολυκατοικίες τους και στις γειτονιές τους, να συμπήξουν ολιγομελείς ομάδες και εκεί να ασκήσουν και να επιβεβαιώσουν τη δημοκρατία μέσα από τη συνέλευση, να ασκήσουν και να επιβεβαιώσουν την ισότητα και την ελευθερία.
Η δημοκρατία, η ελευθερία και η ισότητα δεν διεκδικούνται, δεν χαρίζονται – ασκούνται και επιβεβαιώνονται.
Είναι σημεία εκκίνησης, είναι αφετηρίες, δεν είναι αιτήματα προς εκπλήρωση, ούτε ιδανικά του μέλλοντος.
Οι αγανακτισμένοι τα ζητούν, τα διεκδικούν, δεν τα ασκούν, δεν τα επιβεβαιώνουν – δεν είναι και εύκολο, εδώ που τα λέμε.
Κι αφού δεν τα εκλαμβάνουν ως σημείο εκκίνησης, ως αφετηρίες, δεν γίνεται να είναι πρωτότυποι, να συνοψίζουν την εποχή τους, να εναντιώνονται στην εποχή τους.
